Hier, op het Onze-Lieve-Vrouweplein in Maastricht, begon in 1995 de omwenteling. De Limburgse hoofdstad had de driehoekige telefooncellen in de ban gedaan en zette de toenmalige PTT voor het blok: een decent ontwerp of helemaal geen cel op dit middeleeuwse plein. Het Rotterdamse ontwerpbureau Landmark ontdeed de traditionele cel van zijn glazen huisje en verwerkte het telefoontoestel in een zuil. Bovenop zit een matte bolling die ’s avonds verlicht is, een vorm die verwijst naar de tonsuur van een monnik. De zuil werd Sidonia gedoopt en is nu in alle binnensteden in gebruik. Ook wordt ze voor andere functies gebruikt: behalve als telefooncel is de Sidonia er als reiswijzer, internetzuil en reserveringssysteem voor hotels. Zet een camera op een statief om een telefooncel te fotograferen, en je hebt geheid aanspraak. Van een bedeesde schone die gechaperonneerd wordt door zus en schoonbroer en die - heel Maastrichts – klaagt over het gebrek aan privacy van zo’n zuil. Van twee Marokkaanse jongens die ervan overtuigd zijn dat het een politiecamera is en die pas durven te bellen als de fotograaf zijn spullen opbergt. Van een oudere mevrouw die na drie vergeefse pogingen om haar man te bereiken ten einde raad naar een café loopt om een taxi te bellen. ‘Er zal toch niks aan de hand zijn?’ zegt ze ongerust. De uitsmijter is van een aangeschoten vertegenwoordiger: ‘Ik sta hier op dit plein / iedereen denkt voor de gein / maar dat is flauwekul / in werkelijkheid ben ik een grote lul’, dicht hij uit de losse pols. Onduidelijk is of hij de zuil bedoeld of zichzelf.